kard. Dziwisz na obchodach 250-lecia beatyfikacji bł. Wincentego Kadłubka

Kard. Stanisław Dziwisz w asyście opatów cysterskich z całej Polski, przewodniczył 31 sierpnia 2014 r. centralnym uroczystościom ku czci bł. Wincentego Kadłubka w sanktuarium cysterskim w Jędrzejowie. Obchodzono tam 250-lecie beatyfikacji biskupa- cystersa, pochowanego w tamtejszym archiopactwie. Mistrz Wincenty – nazywany ojcem kultury polskiej jest patronem Jędrzejowa a cystersi codziennie modlą się o jego kanonizację.

Metropolita krakowski przewodniczył głównej Mszy św. przy ołtarzu polowym, w asyście opatów cysterskich i kilkudziesięciu księży. W homilii metropolita krakowski przypomniał m.in. 800-letni kult bł. Wincentego oraz jednego z jego czcicieli – św. Jana Pawła II.

„Kościół jest wspólnotą pamięci i przede wszystkim w pamięci zachowuje wielkie dzieła, jakich Bóg dokonał w dziejach świata i człowieka. Kościół pamięta także o znaczących postaciach w swojej własnej historii, liczącej już 2 tysiące lat” – mówił. Zaznaczył, że „wśród tych postaci szczególne miejsce zajmują święci i błogosławieni, a więc ludzie, w życiu których zajaśniała prawda i Ewangelia”.

Taką osobą jest bł. Wincenty Kadłubek. „Nieprzerwanie od 800 lat Kościół zachowuje i przekazuje jego świadectwo służby i świętości” – mówił kard. Stanisław Dziwisz. Przypomniał także wizyty u cystersów abp. Karola Wojtyły. Wyraził przy tym nadzieję, że podjęte ostatnio działania wznowienia procesu kanonizacyjnego bł. Wincentego przyniosą efekty. - ”Nie traćmy nadziei, że Kościół otoczy wizerunek bł. Wincentego nimbem świętości. Głęboko w to wierzymy” – mówił kard. Dziwisz do tysięcy zgromadzonych na uroczystościach w Jędrzejowie wiernych.

Po Mszy św. odmówiono litanię do bł. Wincentego, po alejach klasztornych przeszła procesja z relikwiami bł. Kadłubka i św. Jana Pawła II. Kard. Dziwisz modlił się także przy grobie mistrza Wincentego w obrębie kościoła cysterskiego.

Dzisiaj dobiegł także końca trwający przez całe wakacje XX Międzynarodowy Festiwal Muzyki Organowej i Sakralnej pod nazwą: „Jan Paweł II – Papież miłosierdzia”.

Uroczystości z okazji 250-lecia beatyfikacji bł. Wincentego trwały w sumie cztery dni, od 28 do 31 sierpnia. Kazania w czasie poprzedzającego je Triduum głosił ks. kan. Jan Zwierzchowski – diecezjalny wizytator katechetyczny. Wierni codziennie od godzin porannych do wieczora, mogli się modlić podczas Mszy św. konwentualnych w kaplicy bł. Wincentego, wspólnie odmawiać litanię do bł. W. Kadłubka, uczestniczyć w procesjach z jego relikwiami po alejach, w modlitwie różańcowej przy świecach a także w nabożeństwie drogi krzyżowej.

W sobotę 30 sierpnia, zwyczajem ugruntowanym jeszcze w XIX wieku, odbyła się wieczorna procesja ulicami miasta, z relikwiami do tzw. Kopca Spotkania, gdzie w 1217 r. opat Teodoryk oczekiwał wędrującego pieszo z Krakowa bp. Wincentego Kadłubka.

Wincenty Kadłubek, urodził się ok. 1161 r. we wsi Karwów pod Opatowem, jako syn Bogusława, potomka rycerskiego rodu Różyców. W młodości często przebywał z ojcem na zamku książęcym na Wawelu i uczył się w katedralnej szkole krakowskiej pod opieką biskupa krakowskiego Gedko.

W Bolonii studiował prawo i teologię. W Paryżu spotkał się z cystersami i szybko stał się miłośnikiem św. Bernarda z Clairvaux. Po powrocie do kraju, przed 1185, już jako magister, wszedł do grona dostojników katedry krakowskiej i przystąpił do pisania trzech pierwszych tomów kroniki dziejów ojczystych XII wieku. W Krakowie pełnił obowiązki notariusza i kapelana w kancelarii książęcej oraz kierownika szkoły katedralnej na Wawelu.

W 1194r. został pierwszym prepozytem katedry Najświętszej Marii Panny w Sandomierzu. Do 1206 r. stał na czele kapituły kolegiaty sandomierskiej, będąc kapelanem księżnej wdowy Heleny oraz Leszka Białego i Konrada.

Po śmierci biskupa krakowskiego Pełki Innocenty III, bullą z 28 marca 1208, zatwierdził Wincentego na biskupa krakowskiego. Wincenty aktywnie uczestniczył w życiu politycznym i kościelnym, biorąc udział w zjazdach biskupów i synodach krajowych oraz w Soborze Laterańskim IV w 1215 roku. Na podstawie uchwały soborowej o Eucharystii, zapalił po raz pierwszy w Polsce wieczne światło przed tabernakulum w katedrze na Wawelu.

Z nieznanego powodu zrezygnował z biskupstwa pod koniec 1217 i wstąpił do klasztoru cystersów w Jędrzejowie, gdzie przywędrował pieszo. Mimo, że liczył wtedy blisko 70 lat, jako zwyczajny nowicjusz - mnich spełniał wszystkie obowiązki surowej reguły cysterskiej: wstawał o północy na dwugodzinne pacierze, uczestniczył 7 razy podczas dnia we wspólnych modlitwach, zachowywał posty. Główną zasadą cysterskich pokutników było: „skąpe pożywienie, zgrzebny strój, krótki sen”. Pisząc tam czwartą i ostatnią księgę „Kroniki”, mistrz Wincenty zmarł 8 marca 1223 r.

Pięć wieków później papież Klemens XIII beatyfikował go w 1764 r. Po kasacie opactwa cysterskiego w 1819 r. kult błogosławionego nieco przygasł. W 1913 r. w Jędrzejowie powstała nowa parafia pw. bł. Wincentego Kadłubka, której pierwszy proboszcz ks. Stanisław Marchewka, przypomniał i rozbudzał zapomniany kult.

Obecnie coroczny, sierpniowy odpust ku jego czci, modlitwy wiernych, prośby i podziękowania za pomoc przy kaplicy bł. Wincentego, gdzie znajdują się jego relikwie sprawia, że kult ten staje się coraz większy. Z poparciem kard. Stanisława Dziwisza wznowiono także starania kanonizacyjne.

dziar
tekst za: www.ekai.pl