Ku niebiańskiej wieczności - Kaplica Grobu Bożego w Miechowie

Kult Grobu Bożego popularny jest w wielu miejscach na terenie Polski. Poświęcona mu miechowska kaplica wyróżnia się jednak wyjątkową formą, nawiązującą do pierwszych renesansowych kaplic przy katedrze na Wawelu. Może się też poszczycić najdłuższą historią, którą w XII wieku zapoczątkował na ziemiach polskich Jaksa Gryfita.

Położony w północnej Małopolsce Miechów niemal wszystkim kojarzy się z zespołem klasztornym bożogrobców, czyli Zakonem Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie, i ze znajdującą się w tym kompleksie, jedną z sześciu w Polsce, kaplicą Grobu Bożego. By w pełni zrozumieć znaczenie tego miejsca dla życia religijnego i kulturowego ziemi miechowskiej oraz fenomen świątyni, do której od chwili jej powstania aż do dziś licznie przybywają pielgrzymi z różnych miejsc świata, musimy przenieść się w czasie do roku 33, do Jerozolimy, kiedy po śmierci Jezusa z Nazaretu jego ciało zostało złożone w należącym do Józefa z Arymatei grobie wykutym w skale, (Mt 27, 60; Mk 15, 46; Łk 23, 53). Miejsce to stało się przedmiotem wyjątkowego zainteresowania od czasu, gdy trzy dni po śmierci Chrystusa Maria Magdalena, Maria Salome i Maria, matka Jakuba zobaczyły jego pusty grób. Pozostały w nim jedynie płótna, w które żydowskim zwyczajem owinięto ciało Jezusa (Mt 28, 1-8; Mk 16, 1-8; Łk 24, 1-5; J 20, 1-8). Potwierdzili to również inni świadkowie, a pusty grób Zbawiciela stał się dla chrześcijan jednym z najważniejszych dowodów zmartwychwstania, fundamentu wiary.

>> Czytaj więcej