Brazylijska Częstochowa

Na nasz adres dotarła wiadomość z dalekiej Brazylii, gdzie posługuje nasz misjonarz ks. Piotr Pochopień. Zachęcamy do lektury.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Serdecznie pozdrawiam z Ziemi Brazylijskiej!

12 PAŹDZIERNIKA ŚWIĘTO NARODOWE
– KOŚCIELNE I DZIEŃ DZIECKA W BRAZYLII 
KU CZCI  MATKI BOŻEJ Z APARECIDY

Polacy mają Częstochowę. Portugalczycy Fatimę. A Brazylijczycy Apareside.

Na ten dzień uroczystości odbywają się we wszystkich kościołach. Kościoły są szczególnie dekorowane. W mojej parafii dzieci przygotowały wraz z rodzicami i grupą teatralną tzw. Żywy różaniec. Podczas procesji to te małe dzieci odmawiały różaniec. Po Mszy św. dzieci udały się na posiłek przygotowany przez parafię, a następnie po posiłku wróciły znów do kościoła gdzie każde dziecko otrzymało upominek z okazji Dnia Dziecka. Dzień zakończył się poczęstunkiem dla wszystkich słodkim ciastem przygotowanym przez Radę Parafialną.

Cuda za wstawiennictwem Matki Bożej z Aparecidy

Cudowny połów

Wśród rybaków była trójka przyjaciół: Domingos M. Garcia, João Alves i Felipe Pedroso. Mężczyźni poszli łowić ryby w rzece. Rzucili swe sieci w jednym miejscu, potem dużo dalej, w drugim. Nie złowili nic. Jednak rzucając sieć w pobliżu portu ltaguaçu, João Alves wyłowił małą, pozbawioną głowy figurkę Matki Najświętszej. Zarzucając sieć nieco dalej, rybacy wydobyli z wody brakującą głowę Madonny.

Owinęli części figury w koszulę i chcieli dalej łowić ryby, kiedy jeden z nich spojrzał na połamaną figurkę i zakrzyknął: Zarzućmy sieci z wiarą w naszą Panią, która się objawiła Niepokalana (powiedział: Nossa Senhora da Aparecida Conceicao - stąd dzisiejsza nazwa największego sanktuarium Maryjnego na świecie). Od tej chwili zaczęli za każdym razem wyciągać sieci pełne ryb i niebawem łódź niemal nie zatonęła pod ich ciężarem.

Cudowne zjawiska

Ponieważ Felipe Pedroso był najstarszy, to on zabrał figurę do domu. Oczyścił ją i skleił. Kiedy skończył pracę, poczuł, że jego serce napełnia się niezwykłym doświadczeniem Bożej potęgi. Padł na kolana i zaczął się modlić. Czuł, że klęczy przed oknem otwartym na niebo. To właśnie wtedy stał się drugi cud: zobaczył uśmiech Maryi.

Nic dziwnego, że jego syn, Atanásio Pedroso, zbudował małe oratorium, w którym zaczęli zbierać się ludzie. Wówczas ruszyła lawina znaków.

Pewnej cichej nocy, gdy ludzie śpiewali na cześć Niepokalanej, nagle zapalone przy figurce świece zgasły. Kiedy Silvana da Rocha podeszła, by je ponownie zapalić, te zapaliły się same. Innym razem, ołtarzyk z figurą zaczął się trząść. Zdarzało się to wielokrotnie podczas sobotnich modlitw. Kiedy zaś figura została zabrana do domu wspomnianej Silvany da Rocha i złożona w starej skrzyni, można było usłyszeć głośne pukanie dobywające się z wnętrza.

Te dziwne zjawiska sprawiły, że proboszcz ks. João Alves Vilella zbudował małą kaplicę, a potem kościół.

Świadectwo uwolnienia Zacariasa

W 1757 roku ks. João de Moraes e Aguiar pisał szczegółowo o cudach dokonywanych w Aparecidzie. Ale już siedem lat wcześniej jezuita Francisco da Silveira wysłał do swych przełożonych w Rzymie sprawozdanie o niezwykłych wydarzeniach związanych z figurką. Opisywał cud zapalanych samoczynnie świec, „małe trzęsienia ziemi” i wiele uzdrowień.

Najważniejszy okazał się jednak cud, który wydarzył się około 1790 roku - uwolnienie niewolnika. Były to czasy, kiedy w Brazylii powstawały wielkie plantacje trzciny cukrowej, a do pracy na nich potrzebowano coraz większej liczby rąk. Z Afryki przywożono tysiące niewolników. Jednego z nich dotknęła w sposób fizyczny nadprzyrodzoność.

Czarnoskóry niewolnik nosił imię Zacarias. Wiemy, że uciekł od swego pana i że rychło został schwytany. Jego właściciel kazał go zakuć w łańcuchy i prowadził z powrotem na plantację. Kiedy niewielki orszak mijał kościółek z wyłowioną przed laty z rzeki figurką Matki Bożej, niewolnik ubłagał prowadzących go, by mógł pomodlić się chwilę do „Pani, która się objawiła”.

Ksiądz Francisco Claro de Vasconcellos tak opisuje to zdarzenie:

Uciekinier niewolnik był prowadzony do swojej fazendy przez właściciela, a przechodząc obok kaplicy spytał, czy mógłby wejść do niej i odmówić kilka modlitw. Gdy trwał w modlitwie przed figurą, łańcuchy cudownie opadły z szyi i nadgarstków i spadły na ziemię. Poruszony tym faktem właściciel uwolnił go, płacąc cenę wyzwolenia niewolnika i umieszczając pieniądze na ołtarzu. Poprowadził do domu niewolnika jako wolnego człowieka.

Koniec niewolnictwa

Wspomnieliśmy już o zmianach, jakie nastąpiły w fazendzie, w której mieszkał zbiegły niewolnik. Ale nadszedł czas, kiedy niewolnicy otrzymali wolność nie tylko na plantacjach owego człowieka, który na własne oczy widział interwencję Matki Najświętszej, ale w całej Brazylii. Cud wyzwolenia zbiegłego niewolnika przez Niepokalaną Madonnę z Aparecidy uruchomił historyczny proces położenia kresu niewolnictwu.

Historyk Roy A. Varghese zauważa związek między licznymi cudami i znakami dokonywanymi za sprawą Madonny z Aparecidy a decyzją księżniczki Izabeli o podpisaniu edyktu znoszącego niewolnictwo w Brazylii. Kościół występował w obronie tych, którym odebrano ludzką godność, świecka władza stawała jednak po stronie tego, co nazywała ładem i porządkiem społecznym. I - dodajmy - co przynosiło wielkie profity bogatym rodom.

Wszystko zmieniło się z chwilą, gdy do Izabeli dotarły wieści o cudach Królowej Nieba w Aparecidzie. Ziemska księżniczka miała ujrzeć w cudzie wyzwolenia Zacariasa skierowany do niej apel z nieba i zrozumieć zawarte w nim przesłanie. To właśnie ów cud sprawił, że brazylijska władczyni podpisała dokument znoszący niewolnictwo, zaś Czarnej Dziewicy ofiarowała cenną koronę.

Brazylijski kardynał, Aloísio Lorscheider, przypomina o tradycyjnym tytule Madonny z Aparecidy - „Matki Wykluczonych w Brazylii”. Tak go tłumaczy: Wszyscy, którzy zostali zepchnięci na margines społeczeństwa, w figurze tej Dziewicy zostali podniesieni i obdarzeni szacunkiem - biedni, złamani, ciemni. Ona jest ich mistrzynią. Ona jest czarna, ponieważ jest Matką wszystkich.

Brazylijczycy nazywają ją „Mariama”. „Ama” to określenie czarnoskórej pielęgniarki, która z taką samą miłością opiekuje się czarnymi, jak i białymi dziećmi. Na początku może przede wszystkim właśnie czarnymi.

W Aparecidzie dokonywało się wiele niezwykłych cudów, które były potężnymi interwencjami w życie czarnoskórych mieszkańców Brazylii. Jednym z najgłośniejszych było przywrócenie wzroku niewidomej dziewczynce, która przebyła z matką długą drogę z Jaboticabal, by uklęknąć w sanktuarium Czarnej Maryi. W czasie modlitwy dziecko zwróciło się nieoczekiwanie do matki z pytaniem: Co to jest za świątynia? Rozglądała się zachwycona otaczającym ją pięknem. Pierwszym widokiem, jaki oglądała w swoim życiu, był wizerunek Madonny i otaczające go wota dziękczynne.

Sala Cudów

Łańcuchy, które Matka Najświętsza zdjęła z ciała zbiegłego niewolnika, to podobno pierwszy „dokument” świadczący o niezwykłym działaniu Madonny z Aparecidy, złożony w Sali Cudów, która dziś znajduje się pod nową bazyliką. Znaków dokumentujących cuda są tam tysiące: świece różnej wielkości, kawałki tkaniny, repliki woskowych części ludzkiego ciała, które zostały cudownie wyleczone, ubrania, mundury, broń, a nawet instrumenty muzyczne, narzędzia pracy, obrazy, zdjęcia i niezliczona ilość przedmiotów, które zostawiają tu wdzięczni pielgrzymi jako znak, że Maryja objawiła się w ich życiu z mocą, która potrafi zmieniać historię.

Dominują świadectwa wdzięczności osób, które zostały cudownie uzdrowione przez Matkę Najświętszą lub zostały ocalone w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Wśród wdzięcznych czcicieli Maryi jest jeden z największych piłkarzy świata, słynny brazylijski napastnik Realu Madryt, Ronaldo Luís Nazário de Lima, którego kolano zostało uzdrowione dzięki modlitwie do Matki Bożej z Aparecidy. W podziękowaniu, po zdobyciu przez Brazylię mistrzostwa świata podczas mundialu w 2002 r., pozostawił w Sanktuarium w Aparecidzie koszulkę z napisem: Dziękuję Matce Bożej z Aparecidy za wszelkie łaski. Ronaldo. R 9.

Wspomniane cuda wydarzył się w miejscu, gdzie dziś stoi największe po Bazylice św. Piotra miejsce kultu na świecie i pierwsze co do wielkości Maryjne sanktuarium, corocznie nawiedzane przez 8 milionów pielgrzymów. To miejsce, w którym dzieje się najwięcej cudów.

Ks. Piotr Pochopień
MISJONARZ W BRAZYLII